Nie karz mnie. Panie, nie karz mnie!
choć już znalazłem się na dnie.
Słabości duszą słońca blask
mrok mej duszy podnosi wrzask.
Nie karz mnie. Panie, zlituj się!
chciałbym jeszcze odnaleźć Cię.
Jedną szansę proszę mi daj
niech uwierzę w wieczny raj.
Daj mi szansę, daj mi siłę
pozbawioną lęku chwilę.
ja jeszcze naprawię to zło
zwrócę diabłu nałogów cło.
Me wszystkie grzechy wybacz mi!
Pozwól, bym znów zaufał Ci.
I znów Jesteś tylko moja
znikła niewinności zbroja
na firmamencie tej nocy
pozbędziemy się swych kocy.
Choć rozpalona, a zimna
w czułym dotyku dziwna
odchodzisz, znów zostawiasz mnie
osiadam na swej duszy dnie.
I znów nie zatrzymałem Cię
niemo na mnie patrzyłaś się
ranek przegonił Cię w dal
nie dla nas z bogami bal.
Powróć, a ja powiem Ci, że
tylko dla Ciebie me serce wrze.
Od dawna myśl powtarzano nam
człowieka nie tworzy jego strój
lecz co myśleć sobie mam
kiedy mężczyzna śmierdzi jak gnój.
Ten koleś ciągle piwo by pił
od świtu po zmierzch, jak jakiś zwierz.
Słuchaj, nie mam już do ciebie sił
wynoś się stąd, swoje łachy zbierz!
Z ust miotanych wyzwisk krocie
topią gościa w jego błocie.
Pod szatą przesiąkniętą od wad
ginie dusza, ginie marzeń sad.
Ja bym Rysiu rękę podał ci
za twych Kajfaszy wciąż jest żal mi.
Głowę skrywam pod czarnym kapeluszem
ludzi wokół zarażam animuszem
żal mi, że tak późno urodziłem się
że nigdy nie miałem szansy spotkać cię.
Wiele lat żyłem całkiem nieświadomy
dla swej wrażliwej duszy niewidomy
bo przecież facet nie może ronić łez
ani o uczuciach formułować tez.
Po prostu żyłeś tak jak tego chciałeś
choć gorycz dni ostatnich przeczuwałeś.
Pokazałeś nam, co znaczy sobą być -
małokto tak dziś potrafi jeszcze żyć.
Za mały, za mały dla ciebie był świat
chociaż byłeś wolny jako dziecko-kwiat.
